De echtpaar woonden samen en had drie kinderen: twee tienerzonen en een klein dochtertje. De man was verliefd geworden op een andere vrouw en wilde met deze vrouw een nieuw leven opbouwen. De ouders gaven aan dat de jongste de laatste tijd onhandelbaar was en dat de sfeer in huis daar heel erg onder leed.

 

De twee jongens kwamen bij mij voor het kindgesprek. De jongens kwamen ieder apart, zodat ze even alle aandacht en ruimte zouden krijgen om te vertellen hoe het nu met hen ging. We hadden een fijn ongedwongen gesprekje; met een lekker glaasje limonade en een koek er bij voelden ze zich op hun gemak. De jongste werd tijdens het gesprek heel erg verdrietig. Hij vertelde dat hij heel veel vragen had voor de vader, maar deze niet durfde te stellen. Eigenlijk waren het hele gewone vragen; "hoe ziet het andere gezin er uit waar je ook woont?", "Wanneer gaan we je zien?", "Wat gaan we dan doen?", "Hoe ga je voor ons zorgen?"

 

Samen spraken we af dat ik de vader op de hoogte zou brengen. In het gesprek met de vader bleek dat hij juist het onderwerp “scheiding” en alles wat daar mee samenhing vermeed. Hij probeerde het zo gezellig mogelijk te maken als hij met de kinderen was. Nu hij dit wist nam hij de tijd om met de kinderen te praten over de vragen die ze hadden. Hij nam ze hier in serieus en betrok ze in de plannen voor de toekomst. De jongste was blij en opgelucht en vanaf dat moment ging het heel veel beter met hem. Wat zo’n klein gesprekje soms wonderen kan doen!